Avatar - Legenda Aanga

Sam

Sam nigdy nie myślała, że w jej względnie ustabilizowanym życiu znowu pojawi się czas, w którym wojenna zawierucha wstrząśnie wszystkim, co tak dobrze znała. Nie przypuszczała, że cokolwiek złego się zdarzy, żyjąc we względnie bezpiecznym kokonie utkanym z pracy, spędzania czasu z rodziną i tą dziewczyną, która obiecała jej wszystko, co tylko mogła sobie wymarzyć. Wielokrotnie miała wyrzuty sumienia, że zdradziła wtedy swojego ówczesnego chłopaka, późnymi wieczorami przeżywała swoje alternatywne życie. Takie z rodziną, dzieckiem, mężem. Skąd mogła wiedzieć, że przyjdzie wojna i nie będzie żadnej stabilizacji w jej życiu - ani z Toshiro, ani z Noriko? Pierwszy dzień wojny zawitał niespodziewanie. Pączkujące kwiaty wiśni wyglądały pięknie, nawet gdy płonęły w mieście, które miało być nigdy niezdobyte. Gdy wróciła znowu do domu, na ziemie Narodu Ognia, z przerażeniem odkryła, że nie ostał się po nim nawet kamień. Noriko zniknęła. Ojciec po jakimś czasie odnalazł się - na biegunie, gdzie uciekł razem z Shinju i ich dzieckiem. Od tamtego czasu w głowie Sam istniał tylko lęk, niepewność przyszłości. Ten nalot na Ba Sing Se zmienił wszystko w jej życiu i mimo tego, że wielokrotnie buntowała się przeciwko okupacji, narażając swoje życie i zdrowie, z tyłu głowy wciąż miała obraz płonącego miasta. Tego dnia w proch obróciły się nie tylko krzewy, ale wszystkie marzenia, które miała w sercu.
Podczas którejś z akcji nie zachowała ostrożności i właśnie tak skończyła się jej jakże odważna partyzantka. Wiedziała, że i tak nie będzie miała spokoju jako mieszkanka Królestwa Ziemi i całkiem wprawny mag, ale w momencie, w którym obudziła się w celi cała obolała, klnęła w myśli na swoją nieostrożność. Posłusznym nigdy nie zdarzają się takie rzeczy. Po jakimś czasie spędzonym samotnie w celi zobaczyła twarz, której tak bardzo nie chciała ujrzeć. Broniła się wielokrotnie przed świadomością tego, że jej młodzieńcza miłość jest teraz na niewłaściwej stronie.
Prychnęła z przekąsem, jak to Sam, wiecznie nabuzowana, wiecznie nieadekwatna. Jasne, była głodna i spragniona, nie chciała protestować, ale emocje w jej głowie nie pozwalały na to, by zachować nad sobą kontrolę.
- Jak człowiek? O to nie musisz się martwić. Ktoś z nas w końcu musiał się zachować jak człowiek, psie na usługach. - Spojrzała w jego oczy tak wyzywająco, na ile pozwalało jej obolałe ciało i przytępiony umysł. Pewnie próbowałaby splunąć, ale jej usta były suche jak wiór. - Pewnie nawet nie musieli Ci płacić, wielki magu ognia. Byłam głupia, myśląc, że twoje geny nic nie znaczą. Jesteście do tego przeznaczeni, mordercy. Stulecia twoich przodków mordowały ludzi, więc też musiałeś pójść w ich ślady.

Sam

Nigdy nie czuła się tak obrzydliwie żałośnie jak teraz. Związana, poobijana, tak bezsilna, że była przekonana, że straciła możliwość tkania swojego żywiołu - ziemi. Wyrzucała sobie brak ostrożności, brak dokładnego planu. W tych niespokojnych czasach trzeba było uważać, zwłaszcza będąc cżłonkiem ruchu oporu. Nigdy nie myślała o sobie jako o tej, która będzie bronić swojej ojczyzny, zwłaszcza, że mieszkała na ziemiach Narodu Ognia. Ubierała się jak osoba z Narodu Ognia, jadła tutejsze ostre jedzenie, mówiła nawet z akcentem typowym dla tej części świata. Jedyne, co mogło ją zdradzić, to jej magia i nietypowy kolor oczu. Teraz jednak wyglądała komicznie, związana, w ciemnoczerwonych ubraniach, jak typowy mag ognia. Chciałaby nim władać, to potężny element, mogłaby już w tej chwili spalić mu twarz, wzniecając ogień z jego papierosa. Nie wierzyła w jego zdradę, ciągle miała w głowie, że wszystko się zmieni. Miała ostatnio sen, w którym wychowują razem dziecko.
Nie ufała uśmiechowi Toshiro, chyba nikomu już nie ufała, cofnęła się na tyle, ile pozwalały jej łańcuchy, ale ciągle patrzyła w jego oczy. Miała nadzieję, że się cofnie, że zrezygnuje, ale się sparzyła. Dosłownie, żar papierosa przepalił jej spodnie i udo.
- Ty sukinsynie... - Syknęła głośno. - Nie znasz takich słów jak honor. Żadnego pozytywnego słowa... Zapomniałeś już, jak się nazywam? Będziesz teraz udawać, że nie znasz mojego imienia? - wycedziła przez usta nienawistnie.
Chciałaby się od niego odsunąć jeszcze bardziej. Prawda jest taka, że nie znała obecnego położenia swoich znajomych. Mogliby być teraz gdziekolwiek na świecie, podejrzewała, że ukrywają się gdzieś, może nawet u Nomadów Powietrza. Nie wiedziała, gdzie jest jej rodzina. Bała się chyba o wszystkich, o swojego małego brata - Kaza, o ojca, o Shinju. Cieszyła się, że nie posiada tej informacji, żadne tortury nie mogły z niej wyciągnąć tej wiedzy.
- Nic ci nie powiem. - odparła na jego żądanie. Chciała wiedzieć tylko jedną rzecz, która nękała ją od rozpoczęcia wojny. Myślała o swojej dziewczynie codziennie i każdą bezsenną noc wypełniała bieganiem po mieście, szukaniem choćby drobnych śladów jej obecności. W szafie ich wspólnego domu nadal wisiały jej szaliki, na stole stał kubek niedopitej jaśminowej herbaty. Tak jakby zniknęła nagle. Bez słowa, bez pożegnania.
- Powiedz mi, gdzie ona jest. Wiem, że to twoi ludzie za tym stoją. Gdzie ją trzymacie? - pytała błagalnym tonem.

Sam

Wielokrotnie żałowała swojej zdrady, dała się ponieść emocjom. Przeżyła tyle z Norie, myślała, że już nigdy jej nie zobaczy, a ona nagle wróciła do niej. Była rozdarta. Nigdy nie zapomniała tego, że Shiro miał już dziecko z inną. Zawsze było to drzazgą w jej sercu i cóż, pewnego dnia zdarzyła się okazja, żeby odpłacić się pięknym za nadobne. Rozstali się niedługo potem, a ona zbudowała swoje życie z Noriko. Nie mogła powiedzieć, że była w porządku wobec Toshiro, ale jej bezgraniczna, ślepa miłość do dawnej przyjaciółki stanęła daleko ponad rozsądkiem i ułożonym związkiem z przyjacielem z lat dzieciństwa. Nie było w tej sytuacji dobrego wyjścia, ale pewnego dnia powiedziała mu wszystko szczerze. Powiedziała o zdradzie, o tym, że nie chce już dłużej z nim być. Nie oczekiwała jego przeprosin, jasne, że miał prawo być wściekły.
- To nie ja zamordowałam tysiące ludzi... Twój rozkaz zabił tych wszystkich ludzi w Ba Sing Se - powiedziała gniewnym tonem. Kim on był? Co się z nim stało? Często się zastanawiała, co mogło nim powodować. Nie mogła go rozłożyć na części i sprawić, że zrozumie jego intencje. Mogło to się jednak przydać na przyszłość. Myślała, że jeśli uda się jej go rozgryźć, może to być cenna wiedza. Powinna wiedzieć, jak go podejść - przecież tyle czasu byli razem. Sam jednak wiedziała, że to nie jest już jej Toshiro, że jest on generałem Masakim. Nie zamierzała się bratać z wrogiem.
Jej ręce i wargi zaczęły drżeć ze wściekłości, kiedy usłyszała jego słowa. Wiedziała, że nie kryje się za nimi nic dobrego. Chciała usłyszeć, co stało się z jej ukochaną. Wiedziała, że w swojej przeszłości zgrzeszyła wielokrotnie, ale zasługiwała na to, żeby wiedzieć. Chciała myśleć, że jest w bezpiecznym miejscu, sama myśl o tym pchała łzy do jej oczu. Kiedy usłyszała, jak ją nazwał, coś w niej zawrzało. Złość aż wylewała się z jej wyrazu twarzy, wraz ze łzami, które płynęły po jej policzkach. Nie mogła się ruszyć, ale czuła tak olbrzymi przypływ gniewu, że cząsteczki metalu w kratach zaczęły drżeć niespokojnie, a Sam wyczuwała je bosą stopą, która dotykała podłogi celi.
- Powiedz mi, co jej zrobiłeś... - powiedziała, zagryzając wargi tak mocno, aż poleciała z nich krew.

Sam

Krew spływała malutką strużką po jej brodzie, wyglądała całkiem jak dziecko, które się pobrudziło. Chciałaby pewnie czasami wrócić do beztroskich czasów, kiedy nie musiała się przejmować niczym. Nigdy nie wyobrażała sobie, że będzie uwikłana w setki różnych intryg, romanse, że uzależni się od narkotyków, by potem całkowicie zrezygnować z używek. Dym papierosa Shiro wydawał się kuszący, ale obiecała sobie, że znajdzie Norie, nie zaćmiewając swojego umysłu niczym. Była na drodze do celu. Może była tylko w to zapatrzona, może to była jej wyłączna motywacja. Myśl, że jej ukochana gdzieś tam jest, że może kiedyś ją znajdzie, pchała ją dalej. Na pewno nie była już tą beztroską młodą dziewczyną, której widok krwi i śmierci był obojętny. Każdy dzień przypominał jej o ataku na Ba Sing Se, budziła się z krzykiem w środku nocy, myśląc, że płonie.
Była wściekła i poraniona psychicznie, zanim nastała wojna, była pełna życia i entuzjastyczna. Kolejne wydarzenia tych okropnych dni, kiedy znalazła się w atakowanym mieście, odnajdując swój dom w stanie całkowitej rozsypki, widok ubrań Norie wciąż wiszących na krześle. Przed jej oczami mrugały obrazy, feeria kolorów wywoływała mdłości i gniew. Czuła, że wszystko obok i na zewnątrz niej się trzęsie. Gdy usłyszała słowa Toshiro, coś w niej pękło.
- Kłamiesz! Zabiłeś ją, na pewno! Zabrałeś mi wszystko, co kochałam! Zniszczyłeś mój dom, prawie zginęłam wtedy w Ba Sing Se! - Krata jej celi zaczęła się giąć niebezpiecznie, aż w pewnym momencie oderwał się od niej ostry kawałek. Drżące dłonie Sam, mimo tego, że skrępowane, zdołały cisnąć nim. Była tak wściekła.
Przysunęła się bliżej ściany, gdy zobaczyła, co zrobiła. Metalowy pręt tkwił w prawym ramieniu Toshiro. Jej oczy rozszerzyły się w szoku. Straciła nad sobą kontrolę.
- O cholera... - powiedziała do siebie.