Avatar - Legenda Aanga

Sam

Szli już jakiś czas, więc zaczęła się niecierpliwić. Chciała dotrzeć do domu na porządny obiad i to możliwie szybko, bo od tych wszystkich wrażeń nieźle zgłodniała. Podążała za Shiro, ponieważ nie wiedziała, gdzie znajduje się dom syna Kuro.
Kiedy chłopak przepuścił ją, wypowiadając przy tym słowa "Proszę, księżniczko", uśmiechnęła się. Zdecydowanie nie była księżniczką - księżniczki są raczej ludźmi innego pokroju niż ona.
- Nie przesadzaj, Shi... - mrugnęła do niego porozumiewawczo. - Nie jestem wcale taka księżniczka.
Stanęła przed drzwiami domu i zapukała w nie zdecydowanym ruchem. Tak,  żeby ktoś w pomieszczeniu usłyszał, ale jednocześnie, żeby nie wybić wielkiej dziury w drzwiach.

Sam

Nie zamierzała się kłócić z Toshiro w sprawie tego, czy jest księżniczką, czy nie. Dla niej oczywiste było, że nie. Księżniczki były inne niż ona - były miłe, serdeczne i nie darzyły ludzkości przekornym, mizantropicznym uczuciem.
- Kiedyś taka nie byłam... - pomyślała. Tak, jej cynizm i mizantropia zdominowały jej osobowość dopiero niedawno. Było to prawdopodobnie skutkiem wkroczenia w nowy, niebezpieczny świat, gdzie na miłość i bratanie się nie ma miejsca oraz częstego przebywania z Connorem, który nie doznawał żadnych innych uczuć w stosunku do reszty ludzkości niż bezwarunkowa i nieograniczona w swoich pokładach nienawiść.
- Cześć - powiedziała do Chairo, podnosząc wzrok, by ujrzeć, jak on właściwie wygląda. Poza tym - grzeczność wymagała, by utrzymywać kontakt wzrokowy z rozmówcą.
Zamyśliła się, słysząc słowa Toshiro na temat Azaela, budzenia go z drzemki i jedzenia. No cóż, zostanie tutaj było kuszącą propozycją, ale musiała chyba wrócić do domu na obiad.
- Co do Azaela - rób, co chcesz... Co do jedzenia - muszę chyba wrócić do domu na obiad, wiesz? I na wykład dotyczący bezpieczeństwa i nie-pakowania-się-w-kłopoty też... Niestety... To będzie droga przez męki, ale muszę być twarda... - westchnęła ciężko, z męczeńskim wyrazem twarzy.

Sam

Wiedziała, że była w opłakanym stanie. Była jednak od początku swojego życia utalentowana aktorsko, więc musiała udawać, że nic ją nie boli. Zdawała sobie sprawę, że Toshiro jej nie wyśmieje, ale i tak udawała. Sama przed sobą nie lubiła się przyznawać do słabości.
Obserwowała, jak Azael i Toshiro żartują i bawią się ze sobą. Uśmiechnęła się łagodnie, było po nich widać prawdziwą więź pomiędzy ojcem a synem.
Gdzieś z tyłu głowy zakołatały jej się miłe wspomnienia z zabaw z ojcem. Jej uśmiech rozszerzył się jeszcze bardziej. Wtedy żyła w beztroskich czasach, bez smutków i trosk, z dziecięcą ufnością i naiwnością.
- Hej, Az - powiedziała do chłopca.

Sam

Również wyszła z domu, tuż za Shiro. Dogoniła go jednak i objęła ramieniem, wtulając się lekko w jego ciało. Przeszedł przez nią dreszcz, lekki, ale to wciąż był dreszcz. Jej ciało reagowało tak za każdym razem na dotyk, nieważne czy dobrowolny, czy też niedobrowolny.
- Tak, Shiro, przydałaby się... Ale w sumie może to i nawet lepiej? - spytała. - Pogadamy, przejdziemy się, tu mamy takie nadmorskie świeże powietrze, bardzo zdrowe... Wyjdzie to nam na zdrowie - powiedziała cicho.
Spojrzała na biegnącego Azaela. Ten to dopiero miał beztroskie życie, nie musiał się niczym przejmować, nic nie stało na przeszkodzie do zabawy, jeśłi były smutki to tylko chwile.
- Azael ma prawdziwego farta... - szepnęła, muskając ustami jego policzek. - To takie małe dziecko szczęścia, wiesz? - dodała, po czym westchnęła. - Nie mówię, że było mi źle, ale... Bardzo mu zazdroszczę tego, że ma taką normalną, szczęśliwą rodzinę. Ja niestety nie mogłam na to liczyć... Moja matka to straszna s*ka... A tata... Znasz Conna... Może i on nie jest najlepszym ojcem, jakiego mogłabym sobie wyobrazić, ale przynajmniej się stara... - powiedziała.
Bardzo żałowała, że jej matka ją opuściła w dzieciństwie. Mimo iż starała się tego nie pokazywać, a wszystkie negatywne uczucia pokrywała jednym uczuciem - gniewem - to tkwił w niej głęboko ukorzeniony smutek.
- Zresztą, nie powinnam wymagać niczego więcej. Jestem tu tylko przez przypadek. Przez to, że dwójka ludzi upiła się na imprezie i przespała się ze sobą. Nie mam racji bytu - westchnęła ciężko.

Sam

Kiedy Shiro zaczął mówić o tym, jakiego Azu miał prawdziwego farta, miała wzrok utkwiony w przestrzeń. Najwyraźniej mały Azael nie miał takiego farta, o jakiego go podejrzewała. Gdy usłyszała słowa Shiro o tym, że sobie nie radzi, odwróciła wzrok w jego kierunku.
- Jak to nie dajesz? Przecież dałeś mu dobre wychowanie, to nie jest dziecko, które skacze po płotach czy bije innych... W czym sobie nie dajesz rady? - spytała łagodnym tonem.
Toshiro nie wyglądał na osobę, która nie dawała sobie rady z wychowywaniem dziecka. Chyba, że źródło jego problemów i rzekomego nieradzenia sobie leżało gdzie indziej. Zdawała sobie sprawę, że ludzie mają często poczucie, iż coś zawalili, nawet jeśli zrobili to na medal.
- Powiedz mi, kto to zaplanował? Conn? Moja matka? Powiem ci, że na pewno nie to drugie, bo gdyby tak było, to by mnie nie zostawiła... W stosunku do tego pierwszego też mam wątpliwości... - odparła zielonooka.

Sam

Skinęła głową na słowa Toshiro o tym, że Azael jest jeszcze mały i wszystko się może zmienić. Fakt, Azael z takiego dobrego i posłusznego dziecka, jakim był teraz, mógł się przeobrazić w naprawdę niezłe ziółko, zwłaszcza jeśliby się znalazł w niewłaściwym towarzystwie.
- Dasz sobie radę, Shiro. Wierzę w ciebie - powiedziała, po czym uścisnęła mocno jego dłoń. Gdy tylko usłyszała jego następne słowa, uścisk jej dłoni gwałtownie zelżał.
- Bóg nie istnieje, Toshiro. To tylko tani chwyt marketingowy - przerwała na chwilę. - A nawet jeśli istnieje jakiś bóg, ktoś, kto nad nami czuwa... Jak mógł pozwolić, aby tyle złego przydarzyło się ludziom, których kocham i na których szczęściu mi zależy? Co to w ogóle za Bóg, co? - dodała.
Nigdy nie wierzyła w Boga. Dla niej takie coś było po prostu fikcją, a wszelkie boskie interwencje uznała za tajemniczy przypadek szczęścia lub po prostu przykład jej nadzwyczajnej umiejętności "spadania na cztery łapy".
- Jeśli tam jesteś, Boże, to weź się, kur*a, za robotę... - uniosła oczy ku niebu w niemym błaganiu, po czym spuściła wzrok na ziemię.

Sam

Uśmiechnęła się swoim gorzkim, cynicznym uśmiechem. Sprawiedliwość jednak nie istnieje, pomyślała. Czuła się bardzo rozgoryczona tym faktem, nie tyle z powodu krzywd, które doznała ona sama, ale z powodu tych, których doznał Connor, Toshiro i wszyscy inni ludzi, na których jej zależało.
- To dobrze, to wręcz wspaniale - powiedziała ironicznym tonem. - Bo już się bałam, że ktoś mi to robi specjalnie, na złość. Normalnie, chwała Bogu, że jest inaczej... - pod koniec wypowiedzi uśmiechnęła się do Shiro zawadiacko.
Szła dalej w milczeniu, uśmiech na jej twarzy już nie gościł. Miała tylko smutny wyraz twarzy, nieco zamyślony. Sprawiała wrażenie nieobecnej. Istotnie, tak było. Rozmyślała nad swoimi wcześniejszymi słowami.