Avatar - Legenda Aanga

Toshiro

Uśmiechnął się do niej delikatnie i wstał razem z Sam na rękach.
- No jasne - Odpowiedział jej, zaśmiał się i musnął delikatnie jej usta, uśmiechając się szeroko. Zdecydowanie był zadowolony z tego, że dziewczyna go kochała. Cieszył się z tego głownie, że nie jest taki beznadziejny, jak kiedyś mu wmawiano. Jednak komuś się podoba. Choć kiedyś by w to nie uwierzył, dzisiaj był bardziej pewny siebie w tych sprawach. 
Poszedł do salonu i położył dziewczynę na kanapie, po czym sam ułożył się wygodnie i kontynuował całowanie jej pierw od szyi - z czasem schodząc niżej i niżej.

. . .

Sam

Gdy już skończyli, odetchnęła. Była to całkiem przyjemna sprawa, więc na jej twarz wstąpił szybko lekki uśmiech, wyrażający chyba wszystko, co w tej chwili czuła. Wtulała się w Toshiro, zakręcając sobie na palcu kosmyk jego śnieżnobiałych włosów.
Wiedziała, że prawdopodobnie trzeba będzie wstać, ubrać się i przygotować jakiś posiłek. Na razie jednak nie spieszyło jej się za bardzo, wszelkie chęci do czegokolwiek zostały w niej stłumione. Jedyne, na co miała teraz ochotę, to leżenie i przytulanie się do swojego chłopaka.
Niestety, nie było jej dane poleżeć dłużej przy nim, bowiem na dolne piętro wparowała pani kapitan we własnej osobie. Skrzywiła się, jakby zjadła cytrynę i spuściła głowę w dół.
- Pozostaje pogratulować wyczucia, Shin... - burknęła, mając wciąż kwaśną minę. Westchnęła tylko jeden raz, po czym naga wstała z łóżka, by poszukać swoich ubrań. Szybko odnalazła swoje spodenki i koszulkę, po czym zaczęła się w nie przebierać.
- Okropna jesteś, wiesz? Ludzie tutaj zaspokajają swoje potrzeby ducha i ciała, a ty tak bezceremonialnie... wpadowujesz - splotła dłonie na piersiach, udając obrażoną.

Connor

W tej chwili wylegiwał się na łóżku i uśmiechał się, zupełnie bez powodu. Stwierdził, że czeka ich wszystkich - jego, Shinju, Sam, Kaori i innych znajomych - dobry dzień. Miał przedziwne przeczucie, które pozwalało mu czuć entuzjazm na samą myśl o tym dniu.
Gdy Shinju postanowiła się wreszcie obudzić i odezwać do niego, nachylił się do niej i pocałował ją w policzek - ot, na rozpoczęcie dobrze wieszczącego ranka.
- Całkiem całkiem. Choć przyznam, że ciężko było zasnąć, leżąc obok ciebie... - błysnął zębami, spoglądając na nią z radosnymi iskierkami w oczach. Pierwszy raz czuł się w życiu tak optymistycznie nastawiony. Osobiście wydawało mu się to mocno dziwne, aczkolwiek przyjemne.
Gdy Shinju wyszła z pokoju, postanowił wreszcie wstać z łóżka, umyć się i ubrać. Musiał w końcu zająć się przygotowaniem śniadania i wykonaniem paru ważnych rzeczy. Wybrał więc koszulkę (taka, tylko z napisem "Jest w porządku"), niebieskie spodnie, skarpetki i bokserki.
Po krótkim prysznicu, ogoleniu się i przebraniu w ciuchy, zszedł szybkim krokiem na dół. A tam zastał wręcz piorunujący widok - Sam, która... miała mocno niekompletne odzienie. I oczywiście znajdował się tam jej chłopak, białowłosy Toshiro, z którym nigdy Connor się nie dogadywał.
- Nimfomanka - powiedział, wykrzywiając twarz w szyderczej parodii uśmieszku.
- Normalny się odezwał... - odparła Sam, po czym pacnęła go delikatnie w kark.

Ryu

Odwzajemnił pocałunek i objął ją w talii, uśmiechając się przy tym szelmowsko. Lubił tę dziewczynę, głównie ze względu na jej nietuzinkowość i sporą dozę oryginalności, z jaką przemierzała życie. Nie lubił typowych osób - w człowieku najbardziej cenił sobie tę odrobinę ekstrawagancji. A czemu? Po prostu kontakty z osobami zdecydowanie nieszablonowymi sprawiały mu bardzo dziwną przyjemność.
- Pokręcona jesteś. - Uśmiechnął się do niej życzliwie. - Ale w sumie to lepiej. Przynajmniej nie będę się z tobą nudzić, moja droga... - szepnął jej do ucha.

Toshiro

Zrobił się czerwony jak burak, gdy Shinju zobaczyła ich w takiej sytuacji. Ale cóż - wiedział z czym się wiąże 'mizianie' na kanapie, więc był jako tako do tego przygotowany. Podniósł się szybko, wziął swoje rzeczy i ubrał się. Gdy wparował również i Connor, podrapał się w tył głowy, po czym spojrzał w stronę drzwi, mając zamiar wyjść. Ale nie chciał, by wyszło na to, że przyszedł tu tylko i wyłącznie by przelecieć jego córkę. Przejechał dłonią po włosach w dół, po czym spuścił ją luźno.
- Em... - Mruknął pod nosem po czym poprawił sztylet, przywiązując go mocniej i wyszedł z domu, machając ręką - Idę się przewietrzyć... Duszno.. - Powiedział na odchodne.

Connor/Sam

Rudowłosy uśmiechnął się szeroko, zdecydowanie podobały mu się takie przedstawienie. Spojrzał na lekko zarumienioną Sam z sarkastycznym uśmiechem, po czym stwierdził, że drobna kpina rzucona w jej kierunku nie zaszkodzi. Objął córkę ramieniem, po czym spytał:
- A robicie coś w kierunku zabezpieczania się, dzieciaczki? Bo wiesz... Z takiego dogłębnego zapoznawania się z kolegami to mogą dzieci powstać, sama rozumiesz...
Pierwszą reakcją Sam było poczerwienienie na twarzy - nie do końca wiadomo, czy z powodu gniewu, czy też zawstydzenia. Później otrząsnęła się z tej konsternacji, z zamiarem wbicia w Connora drobnej, złośliwej szpili.
- No pewnie, że rozumiem! Rozmawiam przecież ze specjalistą w tej dziedzinie! - wykrzywiła usta w złośliwy uśmieszek. - Czternaście latek, a już musiałeś dziecko bujać...
Connor westchnął ciężko, spoglądając na Sam z jednoznaczną, malującą się na twarzy, dezaprobatą. Wbrew pozorom, nie czuł z powodu 'wpadki' jakiegoś wstydu czy innego gwałtownego uczucia.
- Nie żałuję, że w wieku czternastu lat miałem już dziecko - powiedział, mając bardzo zacięty wyraz twarzy. - Wprawdzie jesteś trochę pyskata i zbyt pewna siebie, ale nadrabiasz inteligencją i wyglądem, moja droga - błysnął zębami, po czym rozczochrał dziewczynie włosy.
Rudy stwierdził jednak, że czułości i inne takie zostawią sobie na później. Na razie trzeba było się zająć przygotowaniem śniadania. Rozejrzał się po szafkach w poszukiwaniu jakiegokolwiek składnika potrzebnego do przygotowania śniadania. Niestety, nie odnalazł żadnego.
- No cóż, w ramach zadośćuczynienia za wszystkie swoje winy, musisz pójść i skołować jajka, boczek i dobre pieczywo, Sam.
Dziewczyna skinęła głową na to, co powiedział Connor. W końcu, nie było to jakieś szczególnie trudne zadanie. Niestety, nie wiedziała jeszcze, że pozornie proste zadanie okaże się karkołomną sztuką, głównie ze względu na warunek postawiony przez ojca.
Narzuciła na siebie kurtkę, włożyła szybkim ruchem sandały, po czym uśmiechnęła się lekko. Strzeliła jeszcze palcami i już miała pociągnąć za klamkę, gdy usłyszała, że Conn coś mówi.
- A, prawie bym zapomniał! Po jajka skocz do Reiko, będą lepsze od tych walących rybą na kilometr sprzedajnych jajek - powiedział, po czym dodał: - I przy okazji przeproś ją za ten złamany nos...
Sam tylko zmarszczyła brwi, słysząc słowa mężczyzny. Nie zamierzała bynajmniej przepraszać i płaszczyć się przed kimś, kto przez okrągłe dwadzieścia jeden lat miał ją gdzieś.
- Pff... Prędzej się pod pociąg rzucę! - podniosła głos, przybierając opryskliwy ton. Otworzyła drzwi szybkim ruchem, po czym wyszła na powietrze. Drzwi zatrzasnęła z hukiem, który mógłby nawet obudzić zmarłego.
Connor westchnął, po czym spojrzał na drzwi, które wciąż drżały od siły uderzenia, z jaką potraktowała je Sam. Rzucił szybkie spojrzenie na dziewczynę, która teraz przeskakiwała mur z nie lada prędkością.
- No cóż, cała Sam... - powiedział bardziej do siebie niż do Shinju.

Ryu

Zdziwił się nieco, gdy zauważył ten wesoły wyraz twarzy. Był przygotowany na siarczysty policzek otrzymany od Kaori, a tutaj... zgoła inna reakcja. Zaskoczyło go to trochę, naprawdę nie rozumiał, czemu Ri się tak z tego cieszy.
Spojrzał na nią, zakładając rękę za głowę. Uniósł lekko brew w niemym pytaniu, po czym odezwał się wreszcie.
- Przecież jesteś fajną dziewczyną... - zamyślił się, po czym dodał: - Powiedziałem coś wyjątkowego?
Fakt, nie rozumiał, czemu aż tak bardzo jej sprawiały radość jego słowa. Myślał, że nie powiedział nic szczególnie ważnego, a może nawet nieco przesadził z tą "pokręconą".

Ri

Ta natomiast uśmiechnęła się łagodnie. Ryu mógł tego nie rozumieć, ale dla niej jego słowa znaczyły naprawdę wiele. Kiwnęła głową i położyła głowę na jego piersi.
- Możemy tak uznać. - powiedziała.
Siedziała tak chwilę. Mogłaby tak przytulać się do niego bez końca, ale zaraz ożywiła się i rzekła swoim zwyczajowym, wesołym tonem.
- No dobra, koniec tego dobrego. - Powiedziała i wyskoczyła spod kołdry. - Connor już pewnie zaczął szykować śniadanie, a my tutaj ciągle siedzimy. - Powiedziała i zaplotła mu ramiona na szyi. - Przydałoby się coś narzucić na siebie, nie uważasz? - zapytała i uśmiechnęła się przyjacielsko.

Connor

Westchnął ciężko i pokręcił głową, gdy usłyszał słowa Shinju. Doskonale przecież wiedział, że wbrew pozorom, jajka w tej sprawie nie miały nic do rzeczy. Chodziło o coś bardziej ważnego i niestety bardziej 'zapalnego'. Usiadł przy stole, podpierając się podbródek o dłoń.
- Widzisz... Wysłałem ją po te jajka do jej matki. A one... cóż, delikatnie mówiąc... nie są w najlepszych relacjach - powiedział, spoglądając na nią.
Nie było dokładnie wiadomo, co sprawiało, że Reiko i Sam tak strasznie się kłócą. Connor myślał, że to prawdopodobnie skutek tego, że Sam wciąż nie może przebaczyć swojej matce, że tamta ją opuściła...
Też zauważył, że córka nie wraca długo. Miał jednak nadzieję, że nie pobiła się z nikim, że zaraz stanie w drzwiach z uśmiechem i składnikami potrzebnymi do przygotowania śniadania, po czym stwierdzi, że ostatnio często traci poczucie czasu.
Nic takiego jednak się nie stało. Zamiast tego rozległ się trzask, jakby coś trafiło w drzwi. Włosy na głowie zjeżyły mu się od tego dźwięku, to mogła być przecież pułapka. Mimo tego wstał ze swojego miejsca i otworzył drzwi powoli.
Tkwiła w nich strzała. Urwał ją zdecydowanym ruchem, zostawiając grot w drzwiach i przyjrzał się jej uważnie. Był do niej przymocowany list i jakiś podłużny przedmiot. Zamknął drzwi i oparł się o nie plecami, czytając list.
Z każdym słowem czuł się co raz bardziej zdenerwowany i rozjuszony. Źrenice zwęziły się do dwóch małych kropek, a tęczówki ściemniały nieznacznie. Krew zdawała się odpływać z jego twarzy.
Położył list i umazany krwią scyzoryk Sam na stół. Zbliżył się do apteczki wiszącej na ścianie, po czym otworzył ją i zaczął w niej grzebać. W pewnym momencie wyjął z niej pistolet skałkowy i spoglądnął na niego.
Odwrócił się do Shinju, trzymając wciąż w dłoni pistolet. Wyglądał trochę, jakby miał pozabijać wszystkich ludzi, którzy staną mu na drodze. Po dłuższej chwili milczenia odezwał się:
- Chcą wojny? Będą ją, kur*a, mieli... - chłodny ton Connora i opanowanie malujące się na jego twarzy przerażało.

Shinju

Mina Connora mówiła wszystko.  Wystarczyło tylko rzucić okiem na niego oraz na zakrwawiony scyzoryk, żeby się domyślić, że Sam wpadła w poważne tarapaty. I to najprawdopodobniej w kłopoty spowodowane przez działalność Connora.
Westchnęła ciężko. Korzystając z tego, że Connor zajął się grzebaniem w szafkach, sięgnęła po list, żeby potwierdzić swoje przypuszczenia. Trzeba było przyznać, że mieli nielichego pecha. Jak nie samobójstwo Kuro to teraz porwanie Sam. Zaniepokoiła się, gdy wyciągnął pistolet. Jasnym się stało, że Conn niekoniecznie myśli całkowicie logicznie. Oczywiście, że rozumiała dlaczego tak jest. Gdyby ktoś porwał jej córkę, trzeb by nie do końca panowała nad sobą, ale teraz trzeba było zachować zimną krew. Zbyt łatwo popełnić błąd, który będzie drogo kosztować.
- Conn... - powiedziała spokojnym rzeczowym tonem. - Trzeba się dokładnie zastanowić co dalej. To raczej nie jest bitwa, którą można wygrać poprzez rzucenie się na oślep...