Avatar - Legenda Aanga

Zaskoczyło ją jej zachowanie. Szczerze, to nie spodziewała się takiego obrotu wydarzeń. Niepewnie chwyciła bukłak w obie dłonie. Napój wydzielał piękną woń. Tak cudowną, że nie można jej było opisać.
- Och, dziękuję... - wykrztusiła ciągle w szoku.
Wstrząsnąwszy lekko pojemnik nachyliła go do swoich sinych ust. Gęsty, czerwony napar wylał się gwałtownie przez wąską szyjkę bukłaku. Przełknęła go z ulgą. Odetchnęła usatysfakcjonowana. Tęczówki gwałtownie zmieniły kolor z krwistoczerwonych na bardziej przyjazny odcień. Na jej twarzy zagościł delikatny uśmiech.
- Mmm... - mruknęła z rozkoszy - Grupa AB+. Cudowne! - odetchnęła głęboko i oddała bukłak dziewczynie.

- Plus czy minus? - zapytała po chwili - Podobno plusy są lepsze niżeli minusy, ale dla mnie i tak smakują tak samo. - dodała z zamyśleniem.
Smak krwi ożywił jej zmysły. Poczuła się znacznie lepiej. Dobrze było zakosztować rozkoszy po tak długim odwyku. Czuła już, że jej umysł niedługo wysiądzie i kompletnie straci panowanie nad sobą co mogłoby się dla niej źle skończyć. Miała u tej dziewczyny naprawdę wielki dług wdzięczności. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że nie zna jej imienia.
- A tak w ogóle, to jak cię zwą? - zapytała po dłuższej chwili.

- Ładne. - powiedziała siadając na zimnej ziemi. Trawy w tym miejscu było dosłownie jak na lekarstwo - Ja nie mam się co chwalić swoim imieniem. - uśmiechnęła się lekko - Jestem Yumi.
Nie była pewna z jakiej racji nie podała swojego pełnego nazwiska. Może nie ufała dziewczynie, a może nie chciała być rozpoznawana? Nie wiedziała tego. I nie tylko tego. Oparła się z tyłu dłońmi i spojrzawszy z dołu na wampirzycę zwróciła się do niej po chwili milczenia.
- Pewnie chcesz już iść, nie mylę się? - zapytała. Dziewczyna wyglądała bowiem na lekko znudzoną i trochę zniecierpliwioną - Nie zatrzymuję cię. - dodała - Ale jeśli spotkasz kogoś, kto miałby zapas krwi grupy A dowolnie z jakim czynnikiem - Rh+ czy Rh-, to daj mi znać, w porządku? - mrugnęła do niej porozumiewawczo - Wręcz ubóstwiam tą grupę krwi.

- Wampir też może być. - uśmiechnęła się mrużąc oczy.
Księżyc z wolna chował się za czarnymi drzewami. Tak. Powoli zaczynał się dzień. Już w oddali za widnokręgiem wyłaniały się pierwsze promienie słoneczne. Nie było dobrze. Trzeba będzie jak najszybciej znaleźć jakąś dzienną kryjówkę. Prawdę mówiąc Yumi nigdy nie zostawała w dzień na zewnątrz - bała się. Nikt z wampirów, które spotkała nie wie co dzieje się, gdy działają na nich promienie słoneczne. Przynajmniej nikt z żywych. Z wolna wstała z miejsca i otrzepała kolana.
- Cóż, robi się widno. - powiedziała do dziewczyny ni z tego, ni z owego - Chyba będę musiała się schować. - uśmiechnęła się lekko i odruchowo rozejrzała po okolicy. Nie dostrzegła jednak żadnej dogodnej kryjówki. W każdym bądź razie była otwarta na wszelkie pomysły.

Pożegnała ją lekkim uśmiechem i kocim ruchem czmychnęła w zarośla. Pomachała tylko elfowi i krasnoludowi, którzy zostali na polanie. Nie dziwiło ją, że przez całe spotkanie nawet nie przywitali się z Lil. W końcu nie musieli. Przebiegła spory kawał i zatrzymała się przed skupiskiem sporych kamieni. Otwór między dwoma największymi był całkiem duży. Wśliznęła się więc między je. Kryjówka była wygodna i dość spora, a do tego chroniła przed słońcem. Nie wiedziała czy jest odporna na światło. Nie chciała jednak ryzykować. Świat należy do odważnych. Ale Yumi nie chce zawładnąć światem. A przynajmniej jak na razie nie ma takich zamiarów.

Słysząc czyjeś wołania, natychmiast otworzyła oczy. Stała przed nią blond dziewczyna, zapewne elfka. A przynajmniej na takową wyglądała. Cóż mogła poradzić. Ostatnimi czasy spotykała coraz więcej dziwnych ludzi. Ba, sama jest dziwna, jednak to zdanie można puścić mimo uszu. Elfka wydawała się być nieco uradowana faktem, że Yumi obudziła się, a nie leżała trupem jak przedtem. Dziwne to ludzie mają pomysły, aby sądzić, że jak człowiek, czy w  tym wypadku wampir, nie oddycha podczas snu, to znaczy, że najprawdopodobniej nie żyje. Nie najprawdopodobniej, lecz na pewno. Ale to tylko ich założenia, gdyż jak ludzi śpią, to zwykle chrapią, choć nie często. Ale chrapią, a to oznacza, że śpią i, co jest oczywiste, żyją, a nie odwrotnie. Jednak dość już miała tych swoim "filozoficznych" myśli i postanowiła natychmiast odpowiedzieć elfce.
- Ach, mi? Nie, skądże, nic mi nie jest. - odpowiedziała, rozciągając się jak kot.
Rozejrzała się po polanie. Wszystko było tak jak dnia poprzedniego, z tą różnicą, że był dzień. A więc nie udało jej się przespać do nocy. No, może jednak udało, ale tylko trochę, gdyż słońce powoli zachodziło. Gdyby wschodziło, wyszłoby z drugiej strony, a ona sama miała bardzo dobrą orientację w terenie, jednak nie będzie się tutaj chwalić, bo do takich osób nie należy.
- Cordeia... - powtórzyła nieco ciszej - Ładne imię. Ja zwę się Yumi Awai. - dodała po chwili namysłu.

Z nieukrywanym zdziwieniem i trochę zainteresowaniem wpatrywała się w elfkę. Dawno już nie widziała ładnego elfa. No, nie licząc tego pomyleńca i chłopczyka do posyłek. Wszyscy byli jacyś nadzwyczaj mili, że aż mdliło. Może to jakaś choroba, zaraza współczesnego świata? Kto wie, choć taki scenariusz jest wielce prawdopodobny, nie można zaprzeczyć. Lubiła, gdy ludzie są sympatyczni, to prawda. Ale nie w takiej ilości! To już przechodziło ludzkie pojęcie, jacy oni byli mili i zawsze uśmiechnięci. A do tego otwarci na znajomości, nawet takiego wampira jak ona. Świat staną na głowie i schodzi na psy, tyle można o tym powiedzieć.
- Najnormalniejszą..? - zapytała nieco zdziwiona ciągle się rozglądając - Nie powiedziałabym.
Przyłożyła dłoń do swego bladego czoła. Było zimne, a to dobry znać, gdyż nie podwyższyła się jej temperatura ciała. Co prawda normalną temperaturą było znacznie poniżej 36,6 stopni, ale sama bardzo lubiła mawiać, że ma ją taką, jak każdy, "normalny" człowiek.
- Co się tu sprowadza? - spytała po chwili.
Tak, zawsze pytała się ludzi co oni tu robią. W sumie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że przez jakieś kilka dni zdążyła już zapytać się o to całkiem sporej grupki osób i to każdego oddzielnie. Jednak nie czuła się najlepiej, tak sądziła.